Cień i Światło

Byłaś jak witraż – piękna i krucha,
Z ranami, które światło przesłaniały.
Twoje serce, choć mówiło "kocham",
Wciąż w mroku przeszłości się skrywało.

Usta szeptały słowa tęsknoty,
Lecz dłonie bały się złączyć w jedność.
Czasem całowałaś jak ogień,
Czasem odpychałaś z chłodną pewnością.

Ja, mężczyzna, co wie, czego pragnie,
Stałem jak skała w burzy twojego lęku,
Mówiąc: "Czekam, bo miłość to wiara,
A ty jesteś jej każdą iskrą i dźwiękiem."

Gdy byliśmy sami, świat się zamykał,
A ty w moich ramionach topniałaś,
Lecz w tłumie cień z przeszłości wstawał,
I w twoich oczach strach zamieszkał.

Jesteś kobietą z sercem pod kluczem,
Ja – mężczyzną z kluczem cierpliwości.
Miłość nasza jest jak taniec
Na linie utkanej z niepewności.

Nie mówisz wprost, lecz w ciszy czekasz,
Jakby słowo "razem" bało się wyjść z ukrycia.
Każdy dzień jest próbą dla nas,
By zbudować most nad rzeką życia.

A ja czekam – w blasku i w cieniu,
W twoich słabościach i mojej sile,
Bo kocham cię mimo klęsk i bólu,
Bo w tobie widzę sens każdej chwili.

Jesteś moją ukochaną, moim światem,
Pomimo ran, pomimo zwątpień,
Nie puszczę twojej dłoni, choćby na moment,
Bo wiem, że miłość to nasza droga do szczęścia.

Poczekam na ciebie, ile trzeba,
Choćbym miał stanąć u bram twojego serca,
Bo tam jest mój dom, tam jest moja wiara,
I wiem, że kiedyś otworzysz go dla nas.

Ale przyszedł zły dzień, pełen słów,
Powiedziałaś: "Nigdy nie będziemy razem,
Nie kochasz mnie, nie jesteś tym,
Kogo szukam, choć on nie istnieje."

Kochasz kogoś, kto nie jest już tu,
Albo kogoś, kto nigdy nie istniał,
Bo idealny mężczyzna nie pojawi się w realu,
I wciąż żyjesz marzeniem o tym, kogo nie ma.