Tęsknota Ojca

Tęsknota ściska serce, jak chłodny, ciężki głaz,
dzień miesza się z nocą, a godziny są długie.
Czuję ich małe dłonie, choć dzieli nas czas,
moje dzieci – córeczka i synek, wciąż w drodze ku górze.

Widzę ją w myślach, jak biega boso po trawie,
cztery lata radości, których nie mogę dotknąć.
I jego – z trzema wiosnami życia – gdyby tylko, choć w zabawie,
pozwolono mi być przy nim, gdy za dnia łzy mrok ściemnia.

Ale ktoś inny im mówi, że tak jest lepiej,
że taty brak to po prostu los, co ich dotyka.
A ja proszę o czas, choć dzień jeden krótszy,
by poczuć, jak miłość od nich mnie dotyka.

W sądach bez echa moje słowa giną,
kurator, opieka, spojrzeń nikt nie unosi.
Mój głos tam gaśnie, jak świeca w kominie,
zgaszony przez prawo, co sprawiedliwości nie wnosi.

I tak trwam, samotny, z twarzą ku cieniom,
w rozpaczy i smutku, bo oni są daleko.
Czekam na dzień, gdy znów ich przytulę,
choć cisza wokoło, choć świat jest tak lekko.

Marzę, że kiedyś przeminie ten czas,
że prawo, jak światło, ujrzy nasze twarze.
Bo tęsknię, i pragnę – i nie mogę już czekać,
by cieszyć się z nimi, choć tylko w tej marze.